Z powodu rozbieżności w wykładni prawa występujących w orzecznictwie i w związku z nowelizacją Kodeksu karnego z 2016 r. wniosek o wydanie uchwały w składzie siedmiu sędziów złożył prezes Sądu Najwyższego.
Wniosek dotyczył następującego pytania prawnego – „Czy prawo do obrony, określone w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 6 Kodeksu postępowania karnego dopuszcza możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w art. 233 § 1a k.k. przesłuchiwanego w charakterze świadka sprawcy czynu zabronionego, który w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością karną złożył fałszywe zeznanie?”
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 listopada 2021 r. stwierdził, że nie popełnia przestępstwa z art. 233 § 1a k.k. świadek składający fałszywe zeznanie z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, jeśli – realizując prawo do obrony – zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, nie wyczerpując jednocześnie swoim zachowaniem znamion czynu zabronionego określonego w innym przepisie ustawy.
Uchwała ta ma moc zasady prawnej czyli, co do zasady wiąże wszystkie składy orzekające Sądu Najwyższego.
Źródło: Uchwała SN z dnia 9 listopada 2021 r., I KZP 5/21.